Chillen in Vancouver

Nog even een foto bij de Olympische ringen op het Olympiaplein in Whistler. Gisteren hebben we op de railing rond het plein alle namen van de Canadese winnaars van de Winterspelen van 2010 al gelezen. We zochten eerst tevergeefs naar Nederlandse namen bij speedskating, maar helaas, wel Christina Nesbitt, geen Ireen Wüst. Valt ons tegen van die Canadezen, beetje chauvinistisch, maar het hek was vast te klein, als alle NL- namen er nog bij moesten. Valt dus iets voor te zeggen. Verder zijn ze hier heel sympathiek, niks op aan te merken.

We waren vergeten te tanken en bang, dat we onderweg geen benzinestation zouden zien, dus reden we van de weg af een indianendorp in voor slurpstof. En weer zagen we, dat indianen heel vaak toch wel erg veel troep maken. Rustig drie verroeste grote auto's in de struiken bij hun huis, afgedankt, maar niet opgeruimd. Soms lijkt hun keuterboerderijtje of auto-sloopbedrijf meer op een vuilnisbelt: een soort erf, waar je over allerlei spullen moet stappen om bij de deur te komen. Indianenstijl, denk ik.
En toen we getankt hadden zagen we ineens, terug op de weg, wel drie tankstations bij een plaats, waarvan we dachten dat het niet eens drie huizen zou hebben.

Ten noorden van Vancouver staan alle verkeersaanwijzingen en plaatsnamen in twee talen: Engels en Indiaans. Wel gek, want die taal lijkt onuitspreekbaar met veel komma's en accenten.

Vancouver was twee uurtjes rijden vanmorgen en een uurtje pauze en file, dus we waren om half twaalf hier al in de stad. Echt fijn om hier te zijn, waar we twee jaar geleden met de kinderen samen de leuke dingen hebben verkend. De stad viel letterlijk en figuurlijk als een warme deken om ons heen en voelde meteen vertrouwd: de haven, de watervliegtuigjes, de veerboot, de winkelstraat en de vele sushirestaurantjes. Ook de stoomklok hebben we al teruggezien.
We gaan hier twee dagen chillen.