Van groen naar geel naar wit

De dag begon fris en fruitig. Geen vuiltje aan de lucht, ja een streepje ochtendnevel, maar het had eigenlijk al een waarschuwing moeten zijn: open haard in onze slaapkamer! Herten die komen grazen naast het hotel. Dat alles duidt op winterse weelde.

De lucht had zijn grijze wolkenjas aan vandaag en die hing zó laag, dat we ons bijna moesten bukken.
Kun je raden wat eruit viel. Eerst was het nog een beetje motterig, maar hoe meer de dag vorderde, hoe meer het weer zich moest bewijzen in grillige neerslachtigheid.

Bij het verlaten van het Canadese Glacier Park stopten we toch nog even voor de onderstaande foto. We zaten nét weer in de auto, toen er nog een beer rondscharrelde in de buurt. Hij poseerde niet echt, maar de IPad kon nog een redelijke foto maken, omdat hij vlak voor ons de weg overstak.

De route ging noordwaarts en hoe dichter je de Noordpool nadert, hoe minder last je hebt van de opwarming van de aarde.
We keken al op van de eerste sneeuwvlokjes, maar het werden er alsmaar meer: flinke sneeuwbuien, recht in onze snuit, als je de autoruit even wegdenkt.

Hoe meer we onze eindbestemming: Banff bereikten, hoe meer kerstmis het buiten werd, want er staan hier flinke dennen en sparren. Die kunnen heel wat sneeuw dragen.

Zagen we gisteren het groene blad geel worden: vandaag sprong de kleur van groen naar wit. Nog net geen stoplicht.

Een knapperend open haardvuur verwelkomde ons in het hotel en het is hier heerlijk warm binnen.
Het blijft nog drie dagen koud hier, zeggen ze: benieuwd of we de bergen hier nog zullen zien, want een sneeuwlandschap is mooi, maar je moet wel door de mistige lucht heen kunnen kijken. Misschien morgen.